Moja relacja z ciałem

 

 

Zastanawialiście się kiedyś na relacją z własnym ciałem? 

 

 

Ja do tej pory zawsze traktowałam moje ciało jak... hm, przeciwnika? Kogoś obok mnie, komu należy stawiać zadania i surowo oceniać? W najlepszym przypadku jako coś oczywistego i "przezroczystego" - jest ale o sobie nie przypomina, więc się o nim za bardzo nie myśli. Nigdy nie myślałam o moim ciele jak o części mnie, o współpracowniku, któremu należy się dobre słowo za ciężką pracę, jaką wykonuje. Nigdy nie miałam z ciałem relacji toksycznej w żadnym aspekcie - nie miałam zaburzeń odżywiania i nadmiernej chudości lub nadwagi, moja skóra zawsze była w mniej więcej tym samym dobrym stanie (czasami pryszcz ale nigdy trądzik czy poważne alergie), zawsze miałam zdrową relację z moją seksualnością, nie chorowałam na żadne poważne długotrwałe choroby. I pewnie dlatego, że wszystko z moim ciałem było ogólnie w porządku, stało się dla mnie "niewidzialne", "niepamiętane o". A przecież od dziecka znałam mechanizmy obronne mojej psychiki, które objawiały mi się zawsze w ciele. 

 

 

Jeśli postępowałam wbrew sobie, wbrew temu co podskórnie czułam, że jest nie dla mnie - natychmiast zaczynałam chorować fizycznie. Nienawidziłam przedszkola, byłam samotnikiem i rzucenie mnie w grupę rozbawionych trzylatków to był największy koszmar... W związku z tym chodziłam do przedszkola trzy, cztery dni, a potem dostawałam gorączki i jechałam na dwa tygodnie do dziadków, no bo chorego dziecka do przedszkola się nie zaprowadzi.  U dziadków zdrowiałam w dwa dni, i pozostały czas spędzałam u nich szczęśliwa i w pełni sił. Po czym wracałam do domu, szłam do przedszkola i... dokładnie tak! Znowu po kilku dniach byłam chora. Nie wiem, czy ktokolwiek zastanawiał się nad mechanizmem moich zachorowań, pewnie nie, bo rodzice byli zapracowani i nie mieli głowy do rozważań psychologicznych dlaczego to wspaniałe ciche zawsze zajmujące się sobą dziecko nie potrafi się przystosować do hałaśliwej grupy rówieśników. Raczej martwiło ich to, że nagle z okazu zdrowia stałam się dzieckiem chorującym od byle czego. 

 

 

W szkole jakoś poradziłam sobie z problemem obcej grupy do której trzeba wejść, ale moje problemy zdrowotne często pojawiały się kiedy podejmowałam decyzje wbrew sobie, zgadzałam się na coś żeby zadowolić innych. Tak samo było po trudnych wydarzeniach w moim życiu. Kiedy moja mama chorowała musiałam się trzymać, ale gdy tylko załatwiłam jej pogrzeb, dosłownie tego samego dnia wieczorem rozchorowałam się tak, że kilka dni później ledwo poszłam na ten pogrzeb, wciąż słaba i biała jak ściana. Różne problemy i stres właziły mi w ciało i robiły tam problemy - tak, wierzę, że nasze choroby w dużym stopniu są wynikiem naszej reakcji na stres.

 

 

W marcu postanowiłam odnowić moją relację z własnym ciałem, postanowiłam je zauważyć. Ile razy traktujemy nasze ciała jak wrogów - katując je dietami na odchudzanie, morderczymi ćwiczeniami, próbujemy się wpasować w standardy piękna, nienawidzimy jakichś swoich cech wyglądu albo oznak starzenia się. Owszem, zachowujemy podstawową higienę, nakładamy kremy i makijaże, ale nie mamy połączenia na linii ciało-głowa, nie zwracamy uwagi na to jak ciało odbiera to co czujemy. Postanowiłam to zmienić - po pierwsze w ogóle zauważyć pracę, jaką moje ciało wykonuje dla mnie od lat każdego dnia. Na przykład poczułam ogromną wdzięczność za to, że przez ostatnie kilka miesięcy wiele badań pokazało, że składam się z wielu zdrowych organów, że nie grożą mi choroby, które często pojawiają się w moim wieku i przy moim stylu życia (nie oszukujmy się, moje podejście do ruchu pozostawia wiele do życzenia...). Co było dla mnie bardzo ciekawe to zauważenie faktu, że gorzej czułam się ze swoim ciałem te 20 kilo temu! Wtedy uważałam, że MUSZĘ schudnąć, bo jestem ZA GRUBA, tak jakby szczupła sylwetka była automatyczną receptą na szczęście i równowagę psychiczną. 

Znalazłam sobie kurs, który pozwolił mi stopniowo, z uwagą skupić się na poszczególnych regionach mojego ciała. Zawsze lubiłam taniec i wybrałam miesięczny kurs instruktorki tańca Kai Sadowskiej "So Ciałowanie". Przyznaję, że zachęciła mnie do tego historia Kai, która w połączeniu się ze swoim ciałem znalazła sposób na wychodzenie z depresji, i dało jej to zarówno uporządkowanie świata w głowie jak i uzdrowienie ciała. (Jesienią 2023 zrobiłam kurs "Lustereczko" prowadzony przez Erill Gabrielę Orłowską, wtedy poznałam Boooski podcast, w którym Erill rozmawia z Kaią na najróżniejsze tematy, i dowiedziałam się, że Kaia też prowadzi warsztaty i kursy tańca (we Wrocławiu i na Teneryfie, gdzie mieszka).)

Od jakiegoś czasu subskrybuję dwa portale z ćwiczeniami - Portal Jogi i WomanUp.  Pierwszy z nich to zbiór ogromnej ilości treningów jogi w najróżniejszych jej odmianach, prowadzonej przez różnych nauczycieli, do tego medytacje i pogrupowane wyzwania. Druga aplikacja została stworzona przez fizjoterapeutkę uroginekologiczną i skupia się głównie na zdrowiu kobiecej miednicy i okolic ale też z pomocą innych terapeutów możemy wybrać ćwiczenia wzmacniające, relaksujące, rozciągające dla całego ciała. Wykupiłam też dostęp do kursu TRUN (Techniki Regulacji Układu Nerwowego) Macieja Borucza. Maćka obserwuję od jakiegoś czasu na Instagramie i podoba mi się jego podejście do zdrowia i ruchu.

 

 

Zadbałam też o element kaphy we mnie (mam jej trochę na poziomie i ciała i umysłu) i w marcu wykupiłam trzytygodniowe codzienne medytacje równoważące kaphę na portalu Agni Ajurweda. Ajurwedą interesuję się już od dawna, polecałam Wam książki Niny Czarneckiej "Ciepło" i "Rześko", za mną też kilka lektur zagranicznych autorów przybliżające ten temat. 

 

 

Pod koniec marca przeczytałam na blogu Blimsien tekst, który bardzo ze mną rezonuje na tym etapie mojego życia -  "Ta jedna zła wiadomość". Wbrew tytułowi, uważam, że to jest dobra wiadomość, bo może otworzyć nam oczy i skierować naszą uwagę na potencjalne źródło problemów gdy przez lata zmagamy się z "pudrowaniem" objawów. W każdym razie, dla mnie to jest cegiełka do tego, co od dawna podejrzewałam - że moje objawy psychosomatyczne w ciele przebadane na lewą stronę przez najróżniejszych lekarzy z jedną tylko odpowiedzią - "nic pani nie jest, nie ma tu żadnej choroby" ma swoje korzenie gdzieś indziej, w mojej psychice, w mojej reakcji na wydarzenia w moim życiu.

Czytam, szukam, oglądam webinary - okazuje się, że można znaleźć w Sieci mnóstwo darmowych materiałów na wiele tematów, mam też nową stertę książek czekających na swoją kolej. Skupiam się na połączeniu głowy z ciałem, dlatego zaczęłam interesować się ustawieniami rodzinnymi i pracą z ciałem, trafiłam na ćwiczenia Lowenowskie, na neurografikę, na razie się przyglądam, badam co jest dla mnie. 

Dziś taki trochę inny wpis, zostawiam sobie te myśli ku pamięci a Wam może ku inspiracji? *^v^* 

Dodam tylko, że jeśli chodzi o REMONTOWO, to właśnie dziś montują u mnie nowe okna!!! *^O^*~~~ We wtorek jadę je obejrzeć i podpisać protokół montażu, i wreszcie zobaczę co się zmieniło w mieszkaniu! 

Miłego tygodnia!