Nie lubię grudnia

Trzeci tydzień przechorowany (stąd brak wpisu w zeszły poniedziałek), w towarzystwie męża, który wrócił z wyjazdu służbowego do Londynu zaziębiony. Dodatkowo trafiła mnie wyjątkowo bolesna rwa kulszowa, skąd to się bierze?!..... Ratowałam się maścią rozgrzewającą, jogą i masażami pistoletem (mąż bardzo się do tego przydał! ^^*~~).  

REMONTOWO - niewiele się posunęło do przodu, bo np: moja wiara w to, że komuś oferującemu swój produkt zależy, żeby szybko i sprawnie go sprzedać bardzo zainteresowanemu kupującemu nie ma pokrycia w rzeczywistości... Pan od okien zwlekał z przygotowaniem oferty przez trzy tygodnie (tłumaczył się jakimiś niesprzyjającymi okolicznościami...), ponaglałam, pisałam maile, w końcu się odezwał, dogadywaliśmy szczegóły przez dwa dni, potem znowu zamilkł... W końcu, kiedy dogadaliśmy szczegóły to okazało się, że chyba nie będziemy mogli złożyć u niego zamówienia, bo montaż wypadłby już w trakcie trwania remontu, a na to nie chce się zgodzić firma remontowa... Rozumiem, że takie mają zasady, że nie chcą wpuszczać na obiekt nikogo obcego, bo nie chcą brać odpowiedzialności za potencjalne zniszczenia zrobione przez inną ekipę (nawet my będziemy mogli wejść do mieszkania tylko z koordynatorem), ale najpierw powiedziano nam, że nie będzie problemu z wpuszczeniem ekipy od okien a teraz taka siurpryza...

Pani z firmy remontowej przesłała resztę kosztorysu do zatwierdzenia, ale okazał się niejasny, kilka pozycji powtórzyło się z pierwszej części kosztorysu wstępnego i nagle okazało się, że zupełnie nie mam pojęcia ile będzie do zapłacenia... Poprosiłam o zebranie wszystkiego do kupy (doprowadzenie mieszkania do stanu deweloperskiego i wykończeniówka), z konkretnym wyszczególnieniem kosztów poszczególnych elementów - kategoria "Dodatkowe", która zawiera osiem pozycji i jedną wspólną kwotę nie pozwala mi podjąć decyzji, czy chcę to wszystko w takich cenach i z czego ewentualnie mogę zrezygnować! Teraz już rozumiem, dlaczego koniec remontu został nam przedstawiony na kwiecień przyszłego roku... Dostaliśmy też wycenę i wizualizację kuchni, ale z jej zamawianiem musimy poczekać, aż ustalimy kosztorys remontu. Pewnie i tak do połowy stycznia niewiele da się ustalić, bo do świąt zostało kilka dni, potem jest martwy okres do końca roku, kiedy wszyscy są na urlopie, a potem nas nie ma w Polsce i wracamy 13-go stycznia.

 

***

 

Dalej mam kilka przemyśleń bardzo osobistych i jeśli ktoś kocha Boże Narodzenie, to można pominąć tekst i tylko obejrzeć obrazki. 

Niektórzy narzekają na wilgotną wiosnę, inni na upalne lato, są tacy co nienawidzą listopada, bo im się dłużą szarobure mokre i wietrzne dni. A ja nie lubię grudnia.

 

 

W połowie listopada w sklepach zaczynają się pojawiać choinki i bombki, a w telewizji reklamy tego, jak koniecznie trzeba spędzać święta i co nakupić bliskim w ramach prezentów. Człowiek boi się lodówkę otworzyć, bo wszystko krzyczy "ŚWIĘTA!!!", ludzie w sklepach od początku grudnia wkurzeni, zabiegani, obłęd w oczach, ręce wyciągnięte do kostek od toreb z zakupami i niestety ta nerwowa atmosfera i mnie się udziela... Co dziwne, ja wcale nie obchodzę świąt.

 

 

Od dziecka święta kojarzyły mi się z pośpiechem, umęczeniem (najpierw polerowaniem mieszkania na błysk i przygotowywaniem ton jedzenia a potem wpychania w siebie tego jedzenia i niezadowolenia mamy, że wszyscy tak mało jedzą i tyle zostanie....), ogólnymi nerwami. Nie miały u nas podłoża religijnego i w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, po co w ogóle to wszystko robimy, skoro symbolika katolicka jest dla nas pusta, bo nas nie dotyczy. A skoro tak, to nie umiałam (tak jak moja niewierząca koleżanka i jej rodzina) podejść do obchodzenia tych świąt jak do rodzinnego spotkania, bo cała oprawa była dla mnie zawsze związana z konkretną religią. Tak, jak nie świętuję Diwali ze wszystkimi elementami, jakie są związane z tym świętem (jedzeniem, dekoracjami, obrzędami), tak samo w mojej głowie nie umiałam dopasować katolickich świąt do spotkania z rodziną, z ubieraniem choinki, dzieleniem się opłatkiem, wsadzaniem sianka pod obrus... To wszystko było w moim domu rodzinnym ale nic za tym nie stało, to były puste symbole i ja tak nie chciałam.

 

 

Przez lata próbowałam jakoś oswoić ten czas. Ubierałam choinkę. Potem wieszałam pod sufitem podłaźniczkę - dekorowaną gałąź pochodzącą z tradycji przedchrześcijańskiej, ale to też do mnie nie przemówiło. Odwiedzałam rodzinę (nikt w naszych rodzinach nie jest wierzący), jadłam te wszystkie tradycyjne potrawy (które lubię), wymieniałam się prezentami, oglądałam udekorowane choinki i czułam, że mi to wszystko nie pasuje, czułam się nie na miejscu z tym wszystkim.

 

I przyznaję, że mam z tym duży problem. Bo cały grudzień stoi świętami Bożego Narodzenia, wszyscy się szykują, gotują, ozdabiają choinki i domy, biegają z rozwianym włosem i szaleństwem w oczach za prezentami, a ja nie umiem sobie wytłumaczyć, że to będzie takie spotkanie z rodziną, tylko w bożonarodzeniowym kostiumie...

 

 

W tym roku podjęłam decyzję, że nie jadę na święta do teścia, mąż jedzie sam. Tak zdecydowałam, bo właśnie wychodzę z trzytygodniowego chorowania a 28-go grudnia lecimy do Japonii. W związku z tym nie chcę ryzykować na kilka dni przed wyjazdem podróżowania przez pół Polski tam i z powrotem między ludźmi i złapania jakiegoś wirusa...

 

 

Dodatkowo, oczywiście nie ma mowy o białym końcu roku, "tradycyjnie" w połowie grudnia zrobiło się 5 stopni na plusie, śnieg stopniał, za oknem jest to za co wszyscy tak nienawidzą listopada, a ja grudnia - bura szmata, zero słońca, mokry deszczyk, błoto i szybko zapadający zmierzch, bo rok zmierza ku najkrótszemu dniu i najdłuższej nocy. Najchętniej zapadłabym w sen zimowy i obudziła się 28-go grudnia w samolocie do Tokio.

 

 

Ponarzekałam. A teraz element pozytywny - bardzo mi dobrze z tym, że w tym roku wreszcie odpuściłam obchodzenie świąt. Zawsze czułam przymus a teraz wyluzowałam. Nic nie muszę. Święta spędzę w piżamie, pod kocem, czytając książki, malując ptaki, planując spakowanie się na wyjazd, będę jadła to na co mam ochotę w ilościach normalnych. Nie muszę nigdzie jechać - a podróżowanie samochodem dłuższe niż godzina jazdy to dla mnie katorga, nie lubię, ciężko znoszę...

Jeśli lubicie to całe świąteczne zamieszanie - super! Nie neguję tego, że są ludzie, których pozytywnie nakręca to całe przedświąteczne zamieszanie a potem kilka dni w dużej grupie ludzi, z ciotkami, wujkami, dzieciakami, półmiskami pierogów i paterami ciast. Są na pewno tacy, którzy przeżywają okres adwentu i święta duchowo i to jest wspaniałe! Ale są też tacy, dla których to bardzo trudny czas, kiedy przebodźcowanie zaczyna się już 1 grudnia samą zapowiedzią nadchodzących świąt... Życzę Wam spędzenia tego czasu dokładnie tak, jak tego potrzebujecie.